ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

''....΄Ετσι εγκαταστάθηκαν οι τριάκοντα, όταν ήταν άρχοντας ο Πυθόδωρος. Μόλις έγιναν κύριοι της πόλης αγνόησαν τις προηγούμενες αποφάσεις σχετικά με το πολίτευμα και διόρισαν πεντακόσιους βουλευτές και τους άλλους αξιωματούχους από  ένα κατάλογο χιλίων ατόμων και εξέλεξαν οι ίδιοι απ' ευθείας δέκα άρχοντες από τον Πειραιά, έντεκα δεσμοφύλακες και τριακόσιους μαστιγοφόρους. Έτσι είχαν τον πληρη έλεγχο της πόλης. Στην αρχή ήταν μετριοπαθής απέναντι στους πολίτες, προφασιζόμενοι πως ο σκοπός τους ήταν η εγκαθίδρυση του παραδοσιακού πολιτεύματος. Κατέβασαν από το λόφο του Αρείου Παγου τους νόμους του Εφιάλτη και του Αρχέστρατου σχετικά με τους Αεροπαγίτες. Ακύρωσαν τους νόμους του Σόλωνα, οι οποίοι άφηναν περιθώρια για διαφωνίες, κατήργησαν την εξουσία των δικαστών με σκοπό να τροποποιήσουν το πολίτευμα και να μην αφήσουν ούτε μια ευκαιρία για αμφισβήτηση. Για παράδειγμα, σχετικά με την διάθεση της περιουσιάς, έδωσαν σε όλους να κληροδοτήσει την περιουσία σε όποιον ήθελε και κατήργησαν τις σχετικές δυσκολίες ΄''εκτός εαν είναι παράφρων ή γέροντας ή κάτω από την επιρροή κάποιας γυναίκας'' , έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να επέμβουν συκοφάντες και έκαναν το ίδιο και σε άλλα θέματα. Έτσι συμπεριφέρθηκαν στην αρχή. Θανάτωσαν τους συκοφάντες και όσους προσπαθούσαν να κερδίσουν την εύνοια του λαού αντίθετα με ό,τι ήταν καλό και ήταν ραδιούργοι και πονηροί. Κι η πόλη ήταν ευτυχισμένη με ό,τι συνέβαινε νομίζοντας οτι οι τριάκοντα ενεργούσαν με σκοπό το καλό της πόλης. Όταν όμως στέριωσαν την εξουσία τους και δεν άφηναν κανέναν πολίτη ήσυχο, αλλά θανάτωσαν όσους ήταν εξέχοντες πολίτες λόγω πλούτου , γένους ή αξιώματος, απομακρύνοντας με ύπουλο τρόπου όσους προκαλούσαν φόβο και των οποίων την  περιοουσία ήθελαν να αποκτήσουν. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είχαν σκοτώσει όχι λιγότερους από χίλιους πεντακόσιους.''
   
Αριστοτέλης -Αθηναίων Πολιτεία 35.1.1

Πράξη και Πρόταγμα

    <<Αυτό που μέχρι τώρα ονομάζεται πολιτική, υπήρξε σχεδόν πάντοτε ένα μίγμα, στο οποίο δέσποζε η πλευρά της χειραγώγησης, ο χειρισμός δηλαδή των ανθρώπων ως αντικειμένων, με βάση τις ως γνωστές υποτιθέμενες ιδιότητες και αντιδράσεις τους. Αυτό που εμείς ονομάζουμε επαναστατική πολιτική, είναι μια πράξη ( 1 ) που τάσσει ως αντικέιμενο στον εαυτό της τήν οργάνωση και τον προσανατολισμό της κοινωνίας, με σκοπό την αυτονομία όλων, και αναγνωρίζει οτι αυτή προυποθέτει ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, που δεν θα είναι και αυτός δυνατός παρά μέσα από την εκδίπλωση της αυτόνομησ δραστηριότητας των ανθρώπων.

       Εύκολα θα συμφωνησει κανείς ( με το ευεργέτημα της απογραφής μερικών σύντομων ιστορικών φάσεων ) οτι μια τέτοια πολιτική δεν υπήρξε μέχρι σήμερα. Πώς και γιατί θα μπορούσε να υπάρξει τώρα; Σε τί θα μπορούσε να στηριχθεί;
         Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα παραπέμπει στη συζήτηση του ίδιου του περιεχομένου του επαναστατικού προτάγματος που είναι ακριβώς η αναδιοργάνωση και ο αναπροσανατολισμός της κοινωνίας με την αυτόνομη δράση των ανθρώπων.
          Το πρόταγμα είναι το στοιχείο της πράξης ( και κάθε δραστηριότητας ) . Είναι μια καθορισμένη πράξη, θεωρούμενη ως προς τους δεσμούς της με το πραγματικό, ως προς το συγκεκριμενοποιημένο ορισμό των στόχων της, ως προς την εξειδίκευση των μεσεύσεών της. Είναι η πρόθεση ενός μετασχηματισμου του πραγματικού που καθοδηγείται απο μια παράσταση του νοήματος αυτού του μετασχηματισμού, λαμβάνοντας υπόψη τις πραγματικές συνθήκες και εμψυχώνοντας μια δραστηριότητα. >>




  ( 1) Η πράξη είναι αυτό που σκοπεύει στη ανάπτυξη της αυτονομίας, ως σκοπό και χρησιμοποιεί προς αυτόν τον σκοπό την αυτονομία ως μέσο. Αυτός ο τρόπος του λέγειν είναι βολικός, γιατί είναι εύκολα κατανοητός. Αποτελεί όμως, στην κυριολεξία, γλωσσική κατάχρηση, και οι όροι σκοπός και μέσο είναι είναι απόλυτα απρόσφοροι σε αυτό το πλαίσιο. Η πράξη αντιστέκεται στην προσπάθεια αναγωγής της σε ένα σχήμα σκοπών και μέσων. Το σχήμα του σκοπού και των μέσων ανήκει ακριβώς στην τεχνική δραστηριότητα, διότι αυτή έχει να κάνει με έναν αληθινό σκοπό, έναν σκοπό που είναι σκοπός, ένα σκοπό πεπερασμένο και ορισμένο που μπορεί να τεθεί ώς αναγκαίο ή πιθανό αποτέλεσμα, εν όψει του οποίου η επιλογή των μέσων ανάγεται σε πρόβλημα υπολογισμού κατα το μάλλον ή ήττον ακριβούς. Με αυτόν τον σκοπό τα μέσα δεν έχουν καμια εσωτερική σχέση, απλώς μια σχέση αιτίου και αιτιατού.
  
 Κορνήλιος Καστοριάδης
Η Φαντασική Θέσμιση Της Κοινωνίας
 ( ΙΙ Θεωρία και επαναστατικό πρόταγμα/ Πράξη και Πρόταγμα)                                               

Με ρωτάς....

  ....πώς θα το ξεπεράσεις. Αν ξεπεράσεις τον εαυτό σου πρώτα. Τί νόημα έχει να ζεις την ίδια ημέρα; Και ολα αυτά τα ρόδα; Ναι, όλα σε εκφράζουν. Υλικά και άυλα. Επεκτείνεις ένα κομμάτι του ''εγώ'' τους. Θα ανοίξεις το παράθυρο και θα μπει το φως. Αυτό δεν χρειάζεται βοήθεια. Μην φοβάσαι,ούτε τον ίδιο τον φόβο. Είμαστε άρρωστοι από αμάθεια, ζωντανοί από τύχη. Μπορείς να πεις πώς ορίζεις τον εαυτό σου και τον νου σου. Να εκτονωθείς; Αυξάνοντας την πίεση; Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει αρχή, τέλος ίσως. Κακιά θα γίνεις και φταίω εγώ για αυτό. Δεν μπορώ να διαλέξω,δεν έχω δει τις επιλογές μου. Αυτό που υπάρχει είναι συνεχής εξέλιξη. Δεν σταμάτησε ποτέ. Μετέχεις και δεν το γνωρίζεις. Τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς, δεν σε ρωτάει κανείς και μένεις να κοιτάς το άπειρο πετώντας πέτρες στο νερό. Απογυμνωμένη. Αλήθεια δεν σου έχει τύχει να φοράς τόσα και να αισθάνεσαι γυμνή; Εμένα το αντίθετο. Πλαστική ζωή. Αυτή η συνουσία.  Γεμίσαμε Ερμότιμους. Γελάς με ό,τι σου πουν  και όπως το πουν. Αυτό δεν μπορεί να είναι έτσι, είναι το δικό μου! Πνευματική ιδιοκτησία. Τι απάτη.